Asset Publisher
Biegi na orientację
Lubisz biegać, ale znudziło ci się bicie rekordów prędkości? Spróbuj czegoś nowego. W biegach na orientacje równie ważna co sprawne nogi i płuca jest głowa.
O co chodzi w biegu na orientację? O jak najszybsze przebycie określonej trasy wyznaczonej punktami kontrolnymi. Którędy zawodnik pokona dystans pomiędzy kolejnymi punktami, zależy tylko od niego: jego sprawności poruszania się w terenie, zmysłu orientacji i strategii. Do pomocy ma - coraz bardziej zapomniane w dzisiejszych czasach nawigacji satelitarnych - mapę i kompas. Żeby ukończyć zawody, musi zaliczyć wszystkie punkty w odpowiedniej kolejności. Swoją obecność w tych miejscach potwierdza na karcie startowej lub, coraz częściej, na specjalnym chipie.
Historia z armią w tle
Biegi na orientację wywodzą się ze Skandynawii. Pierwsze zawody zorganizowano jeszcze w XIX w. w Norwegii. Początkowo dyscyplina cieszyła się niewielkim zainteresowaniem i startowali w niej głównie wojskowi. Dla cywilów, w czasach gdy sport nie był tak popularny, jak dziś, pokonanie dwudziestokilometrowych tras było zbyt wielkim wyzwaniem. Dopiero kiedy skrócono dystans orienteering stał się popularniejszy wśród amatorów. W latach trzydziestych XX w. rozegrano pierwsze zawody międzynarodowe, a po drugiej wojnie światowej biegi na orientację zaczęto uprawiać poza Skandynawią, w 1961 r. powstała Międzynarodowa Federacja Sportów na Orientację, a pięć lat później odbyły się pierwsze mistrzostwa świata.
Dziś ten sport wciąż najpopularniejszy jest w Europie. Nieco mniejszym zainteresowaniem cieszy się w Ameryce Północnej, Wschodniej Azji i Australii.
Chociaż jest dyscypliną olimpijską, nigdy nie znalazł się w programie igrzysk. I pewnie długo nie znajdzie. Biegów na orientację w zasadzie nie sposób pokazać w telewizji ze względu na zbyt rozległy teren rozgrywania zawodów. Z tego samego powodu oraz tego, że biegi zazwyczaj organizowane są w lesie, trudno oczekiwać tłumu kibiców. Pomimo tej niemedialności, popularność orienteeringu rośnie, a na największych zawodach startuje nawet 25 tys. biegaczy. To liczba porównywalna z frekwencją na największych maratonach na świecie.
O co w tym chodzi?
W biegu na orientację bardzo ważna jest mapa, ale nieco inna od tych używanych podczas leśnych wędrówek. Podstawowa różnica polega na tym, że lasy oznaczone są na niej różnymi odcieniami zieleni. Im ciemniejszy kolor, tym gęstszy las, a więc poruszanie się w nim trudniejsze. Takie oznaczenia pomagają zdecydować czy lepszym rozwiązaniem będzie bieg najkrótszą trasą przez gęstwinę, czy lepiej trochę nadłożyć drogi i pokonać trasę przez rzadsze zarośla.
Reszta oznaczeń przypomina te powszechnie używane. Niebieskie elementy to obiekty wodne: rzeki, strumienie, jeziora, bagna czy studnie. Brązowe poziomnice obrazują ukształtowanie terenu: góry, pagórki, muldy, jary itp. Czarne znaczki pokazują charakterystyczne obiekty, np. głazy, myśliwskie ambony czy np. jaskinie.
Skala map używanych w orienteeringu jest dużo mniejsza niż turystycznych, zwykle 1:15000 lub 1:10000 (1 cm na mapie odpowiada 150 lub 100 metrom w terenie), a w wypadku biegów sprinterskich - nawet mniej niż 1:5000. Oczywiście nie obejdzie się tez bez kompasu. To dzięki niemu można ustawić mapę względem północy, a także przemieszczać się pomiędzy punktami kontrolnymi na azymut.
Punkty kontrolne podczas biegu na orientację oznaczone są tzw. lampionami. To biało-pomarańczowy lub biało-czerwony znacznik w kształcie sześcianu. Każdy z punktów ma swój kod.
wyposażony jest też w perforator, za pomocą którego uczestnik oznacza kartę startową lub, coraz częściej, elektryczny czujnik, który rejestruje chip zawodnika.
Naturalnie w lesie
Najpopularniejszym biegiem na orientację jest bieg klasyczny (nazywany też długim). W równym stopniu sprawdza on techniki orientacji, co sprawność i wytrzymałość zawodnika. Pokonanie trasy zajmuje zwycięzcom około 75-90 minut. Biegi średniodystansowe nastawione są przede wszystkim na dobrą nawigację. Najlepsi kończą je mniej więcej w pół godziny. W biegu sztafetowym wygrywa ta - najczęściej trzyosobowa - drużyna, której zawodnicy po kolei zaliczą jak najszybciej i bezbłędnie swoje trasy. Organizuje się także biegi sprinterskie, nocne, długodystansowe czy punktowe, w których trzeba w określonym czasie zaliczyć jak najwięcej punktów kontrolnych.
Naturalnym terenem do uprawiania biegów na orientację są lasy. Dlatego też Lasy Państwowe postanowiły przyjść z pomocą miłośnikom tej dyscypliny. W 2011 r. Ogólnopolski Komitet Organizacyjny Biegu na Orientację Leśników przedstawił koncepcję Zielonego Punktu Kontrolnego. Chodzi o zainstalowanie w lasach lub parkach stałych punktów kontrolnych, które umożliwiłyby bieg w dowolnym czasie. Takie standaryzowane punkty mają logo właściciela, zarządcy terenu lub sponsora, plakietki z symbolem orienteeringu, kasownik (perforator) kart kontrolnych oraz kod kreskowy umożliwiający elektroniczne potwierdzenie obecności zawodnika. Do tego zarządcy terenu przygotowują znormalizowane mapy do orienteeringu, które uczestnicy biegu będą np. mogli ściągnąć z internetu.
Do tej pory powstało ponad czterdzieści projektów Zielonych Punktów Kontrolnych w Lasach Państwowych. Są takie na terenie nadleśnictw: Krynki, Bytów, Przedborów, Olsztynek, Wieruszów, Maskulińskie, Spychowo, Brynek, Gdańsk, Mielec, Strzebielino, Hajnówka, Lipka, Woziwoda, Miękinia, Elbląg, Dojlidy, Solec Kujawski, Supraśl, Krasnystaw i Augustów. Ich wykaz można znaleźć na stronie www.zielonypunktkontrolny.pl.
Asset Publisher
Musimy czasami wyhamować!
Musimy czasami wyhamować!
Spokojnie, nie chodzi o zadania z gospodarki leśnej, które Nadleśnictwo Babki stara się zawsze realizować najlepiej jak potrafi. Bardziej mam tu na myśli chwilę na zadumę i refleksję oraz wnioski i wizje na przyszłość, a trudno o lepszą okazję do tego, niż spotkanie wigilijne.
Dnia 21.12.2020 r. naszą firmę odwiedzili Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Poznaniu Jan Banacki i Zastępca DRDLP w Poznaniu Ireneusz Niemiec, z którymi kierownictwo nadleśnictwa wraz z zaproszonymi pracownikami, miało okazję spędzić kilka godzin podczas świątecznej wizyty. Spotkanie rozpoczęło się od przywitania Gości przez Nadleśniczego Nadleśnictwa Babki Roberta Okińczyca. Następnie dyrektor poprosił nadleśniczego o krótkie podsumowanie mijającego roku. Po zakończonym referacie nadleśniczego dyrektor podkreślił, że wielce istotną rolę odgrywa mnogość dobrych informacji, które przekazał nadleśniczy, nabierająca szczególnej rangi w tym ciężkim okresie. Dyrektor zauważył, że ważna jest czujność i przewidywanie zdarzeń, które pozwolą naszej firmie na mniejsze straty w zapewne trudnym dla gospodarki światowej okresie.
Kolejna cześć spotkania miała dla kilku jego uczestników niespodziewany i wyjątkowy przebieg. Oto Dyrektor RDLP wręczył na ręce wyraźnie zaskoczonego i wzruszonego głównego księgowego Krzysztofa Witkowskiego Kordelas Leśników Polskich. Kolejne odznaczenie, medal z okazji 100 – lecia RDLP w Poznaniu dyrektor przekazał Izabeli Furman – emerytowanej pracownicy Nadleśnictwa Babki, Eugeniuszowi Fonrobertowi – podleśniczemu Leśnictwa Rogalin oraz ponownie Krzysztofowi Witkowskiemu.
Warto w tym miejscu zaznaczyć, że Krzysztof Witkowski Pracę w Lasach Państwowych rozpoczął w 1983 roku jako kierownik sekcji finansowo – księgowej w Nadleśnictwie Krotoszyn. Z 1 czerwca 1986 roku został służbowo przeniesiony na stanowisko głównego księgowego w Nadleśnictwie Babki, gdzie bez przerwy pracuje do dzisiaj. Izabela Furman może pochwalić się podobnym stażem 36 lat (od 1984 r.) na stanowiskach zajmujących się hodowlą lasu, ochroną lasu i ochroną przyrody. Pracę w naszym nadleśnictwie rozpoczęła zaraz po studiach i całą karierę zawodową poświęciła Nadleśnictwu Babki. Eugeniusz Fonrobert rozpoczął swoją przygodę z Lasami Państwowymi już w 1977 r. w Zespole Składnic Lasów Państwowych w Poznaniu, a z Nadleśnictwem Babki związał się w 1983 r. Już 1981 r. założył w Zespole Składnic LP organizację związkową NZSS „Solidarność”, a od 1989 r. po reaktywowaniu jej komórki w Nadleśnictwie Babki, staje się ponownie jej członkiem. Pracował na stanowiskach podleśniczego, leśniczego Leśnictwa Sasinowo i po połączeniu Leśnictwa Sasinowo i Rogalin zostaje podleśniczym w Leśnictwie Rogalin, gdzie służbę wykonuje do dziś.
Wszystkie odznaczenia wręczone przez dyrektora były podziękowaniem dla tych zasłużonych i doświadczonych pracowników za ich wkład w rozwój Lasów Państwowych. Co warto podkreślić, medale rocznicowe zostały wybite w limitowanej ilości 100 sztuk!
Po uroczystej części spotkania przyszła chwila na pamiątkowe zdjęcie i luźne rozmowy. Dyrektor był żywo zainteresowany historią nadleśnictwa i jego położeniem względem Poznania, a także problemami oraz szansami wynikającymi z tej lokalizacji.
Następnie udaliśmy się wszyscy na zwiedzanie terenu wokół nadleśnictwa, podczas którego mieliśmy okazję pokazać naszym Gościom wykonaną ścieżkę edukacyjną, miejsce na ognisko, wiatę, sad z łąką kwietną i ulami, a także zaznajomić ich z projektowanymi pracami nad Centrum Edukacji i Promocji Drewna, którego zadaniem będzie zaspokoić potrzeby mieszkańców Poznania w zakresie edukacji leśnej.
Darz Bór!
