Asset Publisher
Urządzanie lasu
Gospodarka leśna w Lasach Państwowych prowadzona jest na podstawie planów urządzenia lasu, sporządzanych dla nadleśnictw na 10 lat. Wykonują je dla Lasów Państwowych specjalistyczne jednostki, m.in. Biuro Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej (BULiGL). Plany urządzenia lasu, po konsultacjach z udziałem społeczeństwa, są zatwierdzane decyzją Ministra Środowiska.
Przygotowanie planu poprzedza zawsze dokładna inwentaryzacja i ocena stanu lasu. Leśnicy określają takie cechy lasu, jak struktura, budowa, wiek, skład gatunkowy, stan zdrowotny, warunki glebowo-siedliskowe itp. W działaniach przewidzianych do realizacji uwzględnia się cele gospodarki leśnej i funkcje, jakie pełnią lasy w urządzanym nadleśnictwie.
Przed sporządzeniem planu urządzenia lasu leśnicy dokładnie inwentaryzują zasoby leśne i oceniają stan lasu.
Współczesne plany gospodarowania na terenach leśnych wykonuje się, wykorzystując najnowsze osiągnięcia techniki. Podstawowym narzędziem pracy jest tu leśna mapa numeryczna (LMN), będąca częścią systemu informacji przestrzennej (GIS). Mapa ta w sposób graficzny przetwarza i przedstawia dane zebrane podczas prac terenowych. Od lat w urządzaniu lasu stosuje się również coraz doskonalsze metody wykorzystywania zdjęć lotniczych i satelitarnych, które uzupełniają wyniki prac terenowych.
Czasami plan urządzenia lasu może być opracowywany na okres krótszy niż 10 lat. Dzieje się tak w uzasadnionych przypadkach, na przykład gdy wystąpią duże szkody lub klęski żywiołowe.
Plan urządzenia lasu powinien zawierać m.in.:
• opis lasów i gruntów przeznaczonych do zalesienia,
• analizę gospodarki leśnej w minionym okresie,
• program ochrony przyrody,
• określenie zadań związanych z pozyskaniem drewna, zalesieniami i odnowieniami, pielęgnacją i ochroną lasu, gospodarką łowiecką i tworzeniem infrastruktury leśnej (budynki, drogi).
Plan urządzenia lasu wykonywany jest na podstawie obowiązującej w Lasach Państwowych instrukcji.
Obowiązujący dla naszego nadleśnictwa plan urządzania lasu można znaleźć w Biuletynie Informacji Publicznej.
Tekst wspólny uzupełniony o link http://bip.lasy.gov.pl/pl/bip/dg/rdlp_poznan/nadl_babki/plan_urzadzania_lasu
Asset Publisher
Jak bezpiecznie zbierać grzyby ?
Jak bezpiecznie zbierać grzyby ?
O czym trzeba pamiętać podczas zbierania grzybów, kto pomoże rozpoznać grzyby trujące, czy do lasu można wjechać samochodem? Poznaj odpowiedzi!
Idziemy na grzyby. O czym trzeba pamiętać?
Zanim pójdziemy w las pamiętajmy o odpowiednim ubiorze oraz zabraniu ze sobą naładowanego telefonu z numerem do najbliższego leśnictwa. Pamiętajmy, że samochodem nie można wjeżdżać do lasu. Samochód trzeba zostawić w wyznaczonym miejscu postoju pojazdów (w razie wypadku lub pożaru zastawienie drogi leśnej może utrudnić dojazd służbom ratunkowym).
Zbierajmy tylko i wyłącznie te owocniki grzybów, które dobrze znamy. Zerknięcie to atlasu grzybów nie jest, żadną ujmą dla odpowiedzialnego grzybiarza. Grzyby jadalne często są bardzo podobne do grzybów trujących lub niejadalnych. Nie należy zbierać osobników zbyt młodych, bo to utrudnia określenie gatunku oraz zbyt starych, które z kolei mogą być toksyczne. Jeżeli nie jesteśmy pewni, czy znaleziony grzyb jest przydatny do spożycia, to lepiej pozostawić go w lesie – skorzystają z niego ślimaki i owady. Grzyby trujące i niejadalne stanowią istoty element biocenozy lasu – nie niszczymy ich. Początkujący grzybiarze powinni zbierać raczej grzyby rurkowe, w tej grupie nie ma grzybów śmiertelnie trujących występuje więc dużo mniejsze ryzyko zatrucia niż w przypadku grzybów blaszkowych.
Czy leśnik poradzi które z zebranych grzybów są jadalne?
Nie, leśnicy choć często zbierają grzyby na własne potrzeby, najczęściej nie są grzyboznawcami. Bezpłatnych porad na temat zebranych w lesie grzybów udzielają wszystkie terenowe stacje sanitarno-epidemiologiczne. Pracują tam wykwalifikowani grzyboznawcy, którzy ocenią każdego grzyba pod względem przydatności do spożycia, to u nich warto szukać porady- nadleśnictwa nie zajmują się ocenianiem grzybów.
Czy grzyby w lesie można zbierać bez ograniczeń?
Grzyby w polskich lasach można zbierać bez wnoszenia jakichkolwiek opłat. Nie wolno ich jednak zbierać w miejscach gdzie jest stały zakaz wstępu: na uprawach do 4m wysokości, w drzewostanach nasiennych i powierzchniach doświadczalnych, w ostojach zwierzyny, omijamy także obszary chronione.
Należy oszczędzać duże, stare owocniki grzybów, gdyż nie są atrakcyjne kulinarnie, a mają duże znaczenie dla rozwoju grzybów. Jeśli wiemy, że jakiś grzyb jest rzadki i ginący to także oszczędźmy go, nawet jeśli jest jadalny.
Gdzie zbierać grzyby?
Nie zbierajmy grzybów rosnących przy drogach, przy skupiskach odpadów czy w okolicach zakładów produkcyjnych grzyby wchłaniają ze swojego otoczenia metale ciężkie i inne zanieczyszczenia.
Warto za to zajrzeć pod dęby i buki w poszukiwaniu borowików, zaś pod brzozami, grabami i osikami można szukać różnych gatunków koźlarzy. Te najpopularniejsze grzyby czyli podgrzybek i kurka dobrze czują się w lasach mieszanych, więc można je spotkać niemal wszędzie.
Mamy mnóstwo grzybów. I co dalej?
Jeśli pewni tego jakie grzyby zebraliśmy wracamy prosto do domu. Bardzo ważne jest prawidłowe przechowywanie grzybów. Najlepsze są szerokie, wiklinowe koszyki, a nie plastikowe wiadra, torby czy woreczki - zaparzone owocniki bardzo szybko się psują. W trakcie szybko postępujących procesów gnilnych wywołanych złym przechowywaniem grzybów wydzielają się toksyny, szkodliwe dla naszego zdrowia. Ze względu na szybkie psucie się potrawy z grzybów nie powinny też być zbyt długo przechowywane.
Jeśli nie jesteśmy pewni czy zebrane grzyby są jadalne o poradę trzeba zapytać wykwalifikowanego grzyboznawcy. Do oceny konieczne są całe owocniki (kapelusz razem z całą nóżką), niektóre z gatunki grzybów można rozpoznać tylko na postawie wyglądu nóżki.
W przypadku wystąpienia po spożyciu grzybów nudności, bólów brzucha, biegunki, czy podwyższonej temperatury należy wywołać wymioty i jak najszybciej zgłosić się do lekarza. Wezwany w porę może uratować życie. Nie należy lekceważyć takich objawów. Trzeba też pamiętać, że przy zatruciach muchomorem sromotnikowym występuje faza pozornej poprawy, później stan chorego gwałtownie się pogarsza.